Арманыңа сен…
Өткен жылы мен бірнеше маңызды нәрсені меңгердім. Біріншісі: армандар тек мақсатқа айналғанда ғана іске асады. Екіншісі: ата-анамыз ойлайтындай, барлық адамдар өлтірушілер мен қылмыскерлер емес, адамдардың көбі шынымен де АДАМДАР. Үшіншісі: Германияда диалогты қолдау үшін: «эхьт?»(шынымен ба?), «ни-на!»(күлімсіреп, таңдану керек), «я, я» («иә,иә»; «жоқ» деп айтпауға кеңес беремін, себебі кейін түсіндіру керек болады) және уақытында күлімсіреп, басты изеу керек. Төртіншісі: қайда барсаң да, адамдадың түрлері ғана ауысады, қоршаған ортаның мәні дәл сондай қалады.
Бұл оқиға 2009 жылдан, мен екінші курста оқып жүргенде басталды. Менің түсінігім бойынша, егер Еуропада оқуға грант болса, мен оны ұтуым керек болды. Басынан итальян тілін оқимын деген ниетте болдым, алайда тағдыр менің неміс тілімді жетілдіріп, DAAD бағдарламасымен таныстырды. Мен барлық құжаттарды жинап, әрине ең соңғы күні тапсырып жібердім, алайда стипендияны ұтып алған жоқпын. Келесі жылы мен үмітімді үзбей, дәл сол жазғы ЖОО-лық курстарға құжаттарымды жібердім. 2011 жылы 13 мамыр күні менің анам менен телефон қоңырауын алды. Барлығы менің дірілдеген дауысымда болды: «ана, мен ДААД бағдаламасы бойынша стипендия ұтып алдым, бір айға Германияға барамын…». Әрі қарай барлығы оп-оңай болды: тур агенттіктері, елшілік, аман қалу бойынша кеңестер, әуежай және…ОЛ.
Соңғы пункт болып көлемі бойынша Қарағанды сияқты Маннхайм қаласы болды. Алайда мені Маннхайм қаласымен Франкфурт қаласына билет және курс басталар алдындағы екі күн айырып тұрды. Тапқыр Джон (яғни мен, кешіріңіз, алайда кейде өзім жайында ер адамнын атынан сөйлеймін) қонақ үйлерге ақшасын кетірмей, әлеуметтік тор бойынша өз үйінде тегін қалдырып, қаланы көрсете алатын сенімді адамды тауып алуға тырысты. Келешекте достарыма айтсам, олар менің өте батыл екендігімді айтады, себебі бөтен елде «әлеуметтік торлардан сенімді адам табуға» әрқайсысы бара алмайды. Қаншалықты кекетілген болып естілсе де, алайда сондай адам мені әуежайдан қарсы алып, жүктерімді көтеріп, өз үйінде тұруға рұқсат беріп, қала бойынша тамаша экскурсия жасап, кафеге апарып, кәдесыйлар әперіп, тіпті өз көлігінде мені Маннхаймға апарды. Иә, әлем жақсы адамдарсыз емес. Алайда әрбір «сенімді адам» үшін жауап бере алмаймын.
Маннхайм. Ең бірінші күні менімен Мәскеуден келген орыс қызы танысты. Кейін менің ынтамды қолдап, біз барлық жаңадан келген адамдармен таныса бастадық. («ынта» деп айтқанымның себебі, жаңадан келгендер саны 300-дей болды). Келесі күні менен көбісі досың қайда деп сұрады. Шынымен де, өзіміз де бір-бірімізді өмір бойы білгендей болып сезіндік. Және ең алғаш күннен бастап Маннхаймды бірге шарладық.
Жай күндері мен жатақханада тұрдым, бір орынды бөлмеде, бесінші қабатта
(негізінде алтынша, бірінші қабат қабат болып есептелмейді). Алтыншы қабатта , әрбір крылода үш үш тен, бүкіл мүмкін француз, итальян, испан көршілерден маған кытайлармен тұру тура келді. Демекші, ең көңілді және жауапқа қабілеттілігі бары мінезі бойынша менім Қарағандыдағы жақсы досыма ұксайтын. Онымен де мен бірінші күннен бастап достастық. Оның басшылығымен менім көңілсіз неміс тілі грамматиқасының аяғында кытай каллиграфиясын менгердім.
Күннің бірінші жартысын мен неміс тілі курсына қатыстым, екінші жартысын неше түрлі экскусияларға қатыстым және төртінші жартытсын, бірак өкінішке орай керемет кештерде бір күнде өткізгем жокпым. Жай күнделікті күндер ешкандай қызық жок.
Арманым туралы әбден ұмытып кеттіпім гой, ол орындалды- мен Парижге барып қайттым, түнде жалт-жұлт ететін Эйфелев башнясына қарап ішімде салют атып жатқандай өзімді сезіндім.
Қай қалаға стипендиянға тапсыратымды тандағам кезімде менім ең критерийім- Франция шекарасына қалаың жақын болғандығы.Парижге мен бүкіл өміріме Мәскеуеден келген досыммен екеуміз бардық.
Интернетте жол ақысы, тұру, және Париж бойынша толық екі күндік жататын біз 110 евроға жолдама таптық. Бірінші күні біз автобустық экскурсияларды отырып шыктық, Монматр бойынша қыдырдық, Нотр Дамға бардық және пароммен Сена бойынша тептік. Екінші күні Парижді өзіміз зерттейміз деп шештік, Елисей алаңдарында ылғи орыстар қыдырғандықтан.
Нағыз адеми, бойлары ұзын шарф тағып алған, кішкене ғана қырынған, көзі жарқылдаған француздарды Шамп зелези бұрылғанда Сен Жерме бульварында көрдік. Сол жерде қызық жұпты көрдік: бір қыз екі түрлі нәскиде көше бойы келе жатты (біреуі ақ, екіншісі жасыл) және қолынан ұстап аяқ-киімін көтеріп келе жатқан жігіт.
Париж-бұл бүкіл адамдар жүгірісте жүретін, ешқандай жол жүру тәртібін ұстамайтын, біттей машиналары және сгущенкасы жок крусандары бар қала.
Қазір сол күндеді есәме алсам, мен бір ай емес оданда көп тұрғам сияқтымын, өйткені мен әрбәр минутты есімде сақтауғ тырыстым, барлығы мен үшің және де қызықты болды.
Неге олай айтпасқа мен нағыз неміс братвурстарды (сосиски) және бретцелерді (тұзды тоқаштар) жедім, Хайдельберте 13-14 гасырдың салынған бұрынғы заманғы сарайынды болдым, жүз шақты адамдармен таныстым, бірақ бір екі ат қана есімде қалды, 8Гб фотосурет жасадым, тәнертенгі каноеда ескек естім, сағат бес жарымда қыдырыстан келсемде.
Бүкіл саяхатты баяндап беруші үшін бір мақала жеткіліксіз, күлі фотосуреттерді көрсету үшін бір кеш те аз болар. Барлығына айтарым өз армандарынызға сенініздер, шынайы болса ол міндетті түрде орындалады!!!
РЭТ-08-3 тобының студенті Е.В. Тюмина